Mi aĉetis la fiŝojn tutaj, kun tripoj kaj kapoj kaj vostoj. Tio ne plu estas tre populara krudmaterialo por hejma kuirado, kaj oni fakte jam ne ofte trovas freŝajn haringetojn en vendejoj. Sentripigo, senskvamigo kaj senostigo de fiŝoj ne estas ĉies ŝatokupoj, kaj multaj homoj jam certe rifuzas okupiĝi pri tia kruda laboro aŭ simple ne kapablas tion fari, ĉu pro mallerto, ĉu pro naŭzo. Feliĉe la fiŝvendistoj ofertas diversajn produktojn en oportuna formo: popularas salmaj fileoj, ofte tre favorprezaj ĉar la fiŝoj estas amase bredataj, kaj ĉiam facilas aĉeti fiŝaĵon en ladskatolo. Sed la haringetoj estas simpla tasko: ne necesas senskvamigo, kaj eĉ la ostojn kaj vostojn mi preferas manĝi, se la fiŝoj estas bone frititaj kaj ne grandaj.

Mi ne havas statistikojn pri haringetoj, sed mi pensas, ke plej ofte oni aĉetas por hejma uzo fileojn (oni jam havas maŝinojn por industrie sentripigi kaj senostigi haringetojn). Sed ion tian mi ne volis havi: la gusto nepre ne estas same bona, kiel tiu de freŝaj, tutaj haringetoj, mem purigitaj. Mia kilogramo kostis 3,90 eŭrojn, tre alta prezo kompare kun la pago (eble 0,20, maksimume 0,50 eŭroj) kiun ricevas la kaptisto. Sed oni devas suferi, por akiri frandaĵon.

Hejme mi atakis la fiŝojn nudamane: senkapigis ilin, per dikfingro eligis la tripojn kaj, se estis fiŝino, apartigis la frajon. Estiĝis la fritotaj fiŝoj, iom da frajo kaj amaso da forĵetaĵoj (eble triono de la tuta pezo). Jen la rezulto de tiu laboro:

La unua, prepara stadio de la kuirado estas finita: la Baltaj haringetoj maldekstre, frajo meze kaj la kapoj kaj tripoj dekstre. Ne necesas senostigi la malgrandajn fiŝojn, mi manĝas ilin kun ostoj kaj vostoj.



Nun, ek al fritado! Mi rompis unu ovon kaj iom kirlis la enhavon en telero. Sur paperon mi ŝutis decilitron da sekala faruno kun iom da salo kaj pulvora blanka pipro. La fiŝetojn mi unue trempis en la ovokirlaĵo kaj poste rulis ilin en la faruno. Poste mi fritis ilin en buterigita pato, ambaŭflanke, ĝis sufiĉa bruniĝo. Jen la pato:

Ŝmiritaj per ovomiksaĵo kaj poste rulitaj en sekala faruno kun iom da salo, la fiŝetoj bruniĝas en pato.


Jam post la unua patpleno estis nerezisteble: mi devis gustumi! Jes, estas la gusto konata de infaneco. Kia frandaĵo! Mi scias, ke ne ĉiuj homoj samopinias kun mi pri la delikateco.


Baltaj haringeto ĵus frititaj 


En la jaro 2006 Finnlandaj fiŝistoj kaptis 79 000 tunojn da baltaj haringetoj, plejparte en la suda parto de la Botnia Golfo. Tio signifas po 15 kilogramoj por ĉiu finno. Sed la finnoj certe ne manĝis tiom: la plejparton konsumas bestoj kiel furaĝon. Kia domaĝo, ja estas frandaĵo! Mia kuirmaniero estis unu el la plej simplaj, kiun ne eblas nomi profesinivela kuir-arto, sed eble tio donis palan bildon pri manĝaĵo de miaj praavoj, inter kiuj estis ankaŭ fiŝistoj en la sudokcidenta insularo de la lando. Sed tiuj praparencoj certe kapablis multe pli bongustigi siajn fritaĵojn, kiujn ili povis enpatigi tute freŝaj, rekte el sia boato ĉe la hejma bordo, spicante la fiŝaĵon per ŝenoprazo nature kreskanta sur iliaj insuloj.

--------------------------------------

 [La artikolo estas kopio el mia blogo en Ipernity. Ĉi-sube sekvas la komentoj, kiuj siatempe aperis sub la originalo en Ipernity.]
  • Vjaĉeslav Slavik Iva…
    » kostis 3,90 eŭrojn

    Estas amuzete, ke ankaŭ en la peterburgaj stratoj ĝi kostis tre simile ĉi-printempe. 130-170 rublojn, estas eble iom pli ol 4 EUR.