Skribi per buŝo, legi per oreloj

Mi ĵus legis blogaĵon titolitan “Legi per la oreloj”. Maria Sandelin tre interese priskribas alian flankon de la temo, pri kiu mi blogis la 3-an de decembro pasintjare. Mi skribis pri produktado de voĉlegita libro por blinduloj. Maria, profesia bibliotekisto, havas rektajn kontaktojn kun la konsumantoj de tiaj libroj, kun homoj eĉ arde sopirantaj pri tia legaĵo. Ŝian rakonton mi sentas plena je reala vivo, ĝi estas malfikcio. Ĝi baziĝas sur konkretaj spertoj, interparoloj kun literatur-avidaj individuoj, kiuj vere bezonas la voĉlibrojn. Iam, dum miaj voĉlegaj sesioj, mi demandis min ĝuste pri tiaj aferoj: kiaj homoj aŭskultos min, kiel ili trovos kaj akiros la voĉlibron, ĉu ĝi havas ian ajn gravecon en ilia vivo?

Dankon, Maria, pro la artikolo. Ĉu ni iam trovos ankaŭ “orel-leganton”, kiu priskribos la sintenon de vera utiliganto de tia biblioteka servo?

(Mia iama blogaĵo troviĝas ĉi tie: Voĉlege kopii libron sen aŭtora permeso.)

--------------------------------

[Ĉi tio estas kopio el mia blogo en Ipernity. La sekvaj komentoj siatempe aperis sub la originalo.] 

Komentoj  

Maria 

Harri, ĉu do ankaŭ finnlingvajn sonlibrojn vi registris?

antaŭ 7 jaroj. Respondi | Traduki | Viŝi 

Harri Laine 

Ne, tion mi ne faris. Kaj mi pensas, ke mi eĉ ne volas fari tion – eble unu fojon provi sed ne okupiĝi regule. Por tiu tasko estas multaj kompetentaj homoj, dum mi siatempe komprenis, ke estis malfacile trovi iu(j)n por voĉlegi esperantan tekston. La legado ĝis nun ne multe laborigis min, kaj mi ŝatas lasi tion neregula sed agrabla okupo. – Mia unua tasko estis al mi tute surpriza, eĉ konsterna, ĉar oni unue parolis al mi ion pri Muminvalo, sed fakte la unua legotaĵo estis Aniaro de Harry Martinson.